De Markus Breef, Numma 59

Toom Läsen:  Markus 12:1-12
           
“Dan funk hee aun, derch Jlikjnisen to an to räden:  Een Maun plaunt eenen Wiengoaden, bud doa eenen Tun rom, groof een Loch fa de Wienpras, bud eenen Torm, un vepacht dän dan aun Wiengoadnasch un fua no een aundret Launt.  Aus daut Tiet wia de Wiendruwen to arnten, schekjt hee eenen Deena no de Pajchta, sien Poat von de Frucht to holen.  Dee oba kjrieejen däm to hoolen, priejelden am un schekjten am ladich trigj.  Dan schekjt hee eenen aundren Kjnajcht han; disen Maun behaundelden see schaundhauft un schluagen am äwa däm Kopp.  Hee schekjt dan noch eenen han; un dän muaken see doot.  Hee schekjt noch väle aundre; eenje von dee veheiwden see, un aundre muaken see doot.  Hee haud noch eenen mea, eenen Sän, däm hee goot wia; dän schekjt hee daut latste un säd:  Fa mienen Sän woaren see Respakjt haben.
           
De Pajchta oba säden eena toom aundren:  Dit es de Oaw; komt, well wie dän dootmoaken.  Dan woa wie daut Oafgoot kjrieen!
           
Un see neemen am un muaken am doot un schmeeten am ut däm Wiengoaden rut.  Waut woat dee doonen, dee dän Wiengoaden ieejent?  Hee woat komen dise Pajchta dootmoaken un dän Wiengoaden aundre jäwen.  Hab jie dit noch nich en de Schreft jeläst:  “Dee Steen, dän de Bulied nich wullen, es toom Akjsteen jeworden.  Dit es vom Harn jekomen un es een Wunda ver onse Uagen“?
           
Dan sochten see no eenen Wajch am fausttonämen, wiels see wisten, daut hee dit Jlikjnis opp an jediet haud.  Oba see hauden Angst fa daut Volkj un veleeten am un jinjen äaren Wajch.“
 
 
           
Vondoag läs wie een Jlikjnis waut Jesus vetalt, un dit es wada een kloara Bewies von de Uasoak wuarom Jesus to Welt kjeem.  Dit Jlikjnis es een Bilt von woo Gott sikj haft aufjejäft met daut Volkj Israel, un woo Israel am haft veacht un aufjesajcht, un Jesus dreit dit Jlikjnis jäajen de Leidasch von de Juden.  Denkjt emol, dit passieet fuaz no daut waut wie väajet mol deeden läsen, wua de Huagepriestasch, de Schreftjelieede, un de Eltestasch Jesus entjäajen kjeemen, toom forschen, derch waut vonne Macht Jesus siene Oabeit deed.
           
Dit Jlikjnis bediet mieere Dinja, un wie wellen seenen waut wie vondoag lieren kjennen von dit.  Toom aunfangen, waut meent dit Jlikjnis, un woo wisten de Juden Leidasch, daut Jesus dit haud jäajen an jesajcht?  Well wie seenen auf wie dit opdakjen kjennen.
           
De Wiengoaden bediet daut Volkj Israel, un dee Maun waut de Goaden deed plaunten, bediet Gott.  Hee bud eenen Tun runt om de Wiengoaden, un uk eene Wienpras, un mol rajcht een Torm; dit bediet woo Gott Israel haft beschutzt un bewoat.  Daut vepachten aun Wiengoadnasch bediet daut Leidaschoft jäwen no de Juden Leidasch; see sullen daut Volkj rajcht leiden un de Arnt emma no Gott jäwen.  De Deena, dee de Foarma schekjt, bedieden de Profeeten waut Gott jeschekjt haft, soo aus Jesaja, un Jeremia, un aul de Profeeten waut em Oolen Testament beschräwen sent, un uk noch Johanes de Deepa.  Dit Jlikjnis, sajcht jlikjtoo, daut de Juden Leidasch veachten Gott siene Deena, un schluagen dee, un muaken an doot.  Tolatst schekjt de Foarma noch sienen Sän; dee bedied Jesus selfst.
           
Von aul lang trigj, haft Gott no sien Volkj, Israel, emma oppjepaust un beschutzt.  Hee muak an een Volkj, un hee jeef an aules waut an fäld toom secha läwen.  Hee jeef Israel Leidasch, waut daut Volkj sullen opprejchtich leiden, un see sullen sikj gaunz hanjäwen toom Gott aunbäden un lowen, oba see deeden daut nich.  Dan schekjt Gott an de Profeeten, toom an denkjen halpen von waut Gott fa an jedonen haud, oba de Profeeten worden veacht un veshloagen un doot jemoakt; de Leidasch von Israel deeden daut Volkj veleiden, un see säden Gott auf.  To latst, schekjt Gott noch sienen Sän, Jesus Christus.  Gott deed aul dit wiels hee soone groote Leew haft fa sien Volkj, un nich bloos fa dee, oba fa aule Menschen oppe Welt.
           
Daut latste Poat von dit Jlikjnis, es een Profezeijunk von waut woat passieren, wiels Jesus sajcht daut dän Sän woaren de Leidasch (Pajcht) doot moaken, wiels see jleewen dan daut see daut Oafgoot woaren kjrieen.  Oba de Maun, wäms Wiengoaden daut es, woat de beese Pajchta doot moaken, wiels see sienen Sän dootjemoakt haben, un hee woat de Wiengoaden vepachten aun aundre.  Dise aundre von waut Jesus rät sent de Nichjuden.  Gott woat fa een Stootlank de Wiengoaden aun de Nichjuden jäwen; dit bediet de Kjoakj.  Jesus es de Sän waut Gott deed schekjen, un derch am kjennen aule Menschen Fräd haben met Gott, un poat von sien Rikj sennen.  Dit es waut de Frucht vom Wiengoaden bediet.  Daut meent Jemeenschoft haben met Gott; un wiels de Juden Leidasch Jesus aufsäden, es daut nu mäajlich, daut aulemaun, mol rajcht de Nichjuden, kjennen poat von Gott sien Rikj sennen.
           
Dan frajcht Jesus an eene Froag wäajen een Steen; dit kjemt von Psalm 118:22-23, waut sajcht, “De Steen, dän de Bulied wajchjeschmäten haben, es de Akjsteen jeworden.  Daut haft de Har jedonen un es een Wunda ver onse Uagen.“  Jesus es dis Steen.  De Bulied, sent de Juden Leidasch von Jesus siene Tiet, un see schmeeten Jesus tosied; hee es oba de Akjsteen jeworden, opp dän de gaunze Kjoakj äwa de gaunze Welt jebut es.  De Kjoakj es wua irjent een Mensch, Jud, ooda Nichjud, kaun en Gott sien Rikj nenn komen.  Jesus deed dit aula, derch sienen Doot aum Kjriez, un dan wada opp stonen vom Doot.  Daut es werkjlich eenen Wunda!  Well wie Gott danken un lowen fa siene Boarmherzichkjeit un Jnod, daut hee ons lat en sien Rikj nenn komen.
           
​To latst noch, see wie daut de Leidasch weeten, daut Jesus von an rät, un see sieekjen von hia wieda een Wajch am fausttonämen un doottomoaken.  Noch een Poa Kapitel wieda, un dan läs wie von aules waut see to Jesus doonen; oba nich bloos daut.  Jesus haft dit aula erläft, daut hee ons kunn raden.  Well wie dise Jeläajenheit woa nämen.  Dankjt Gott fa siene Jnod, un komt no am vondoag!